Seizoensstart
Geplaatst: 10 apr 2024 19:22
Seizoensstart 2024
Warm aangekleed met helm en tas onder de arm, stap ik in de bus richting garage om mijn motor op te halen bij haar logeeradres. Altijd weer een bijzonder moment van het jaar. Dat blijkt niet ongemerkt, want de 2 oudere dames waarmee ik in de bus zit, zijn het er beiden over eens dat ik er zo vrolijk en enthousiast uitzie. Vervolgens kom ik wandelend naar de garage nog een man tegen, die mij aanspreekt. "Hé 1 maart, jij gaat je motor ophalen!" "Ik ga zo ook" Na deze gezelligheid volgt er wel weer dat ongemakkelijke rijden van die eerste 5 minuten in het jaar. Gelukkig is er dan altijd wel weer die sukkel in een dikke BMW die denkt dat hij sneller kan optrekken dan ik, om me weer helemaal in het motorgevoel te dompelen. Dat is maar goed ook, want wat maak ik nu eenmaal mee in de maanden dat mijn motor in winterslaap is? Qua motorrijden dan. Het is toch een beetje of er een essentieel lichaamsdeel weg is. Een lichaamsdeel waarvan je pas merkt dat je het mist op het moment dat het weer terug is.
Op zondag heb ik overleg in Amsterdam met de Roadrockcaferacerclub. Mijn TomTom bewijst weer eens dat het toch maar een stom stuk techniek is waar ik te vaak niets aan heb. Het kloteding wil niet ophouden met updaten. Vast heel logisch, maar dit soort apparaten matchen niet met hoe mijn hersenen werken, dus rij ik, zoals ik meestal doe, op het gevoel grotendeels goed en kom ik altijd waar ik wezen moet. Dit jaar organiseren wij het treffen van de Triumph club. Er zijn nog een aantal zaken met betrekking tot de locatie waar we naar moeten kijken en ik bied meteen aan om mee te gaan, want meer kilometers, meer vreugd.
De zondag erop ga ik met 2 anderen poolshoogte te nemen bij het camping-en feestterrein. We rijden met zijn tweeën richting West-Friesland, toen ik spetters op mijn vizier zag verschijnen. Gelukkig, merkte ik dat het niet doorzette. Toch weer een gelukje! Eenmaal bij John aangekomen, zag ik tot mijn schrik oliespetters op mijn blok. Nee! Niet weer die ellende!! Ik heb vorig jaar enorme problemen gehad met lekkende stoterstangen dat ik er nog PTSS van heb. Toen mijn maat uit beleefdheid voor Johns interieur zijn laars ging afvegen, landde bij mij pas het kwartje. Niet ik had lekkage, maar de motor waar ik achter reed, was het olie spugende monster. Mijn vizier, laarzen, jas en motor. Alles zat onder de olie spettertjes... Godver de godver! Ben ik net een dag van tevoren druk in de weer geweest om haar een beetje toonbaar te maken, kan ik weer opnieuw beginnen. Nou ja, ik kan in ieder geval zeggen dat ik mijn seizoen doop heb gehad. Ik ga niet meer achteraan rijden. Laat hij maar lekker allerlei koekblikken onder sproeien met zijn incontinente Yamaha. Ik verdenk hem ervan dat hij stiekem expres die lekke voetpakking laat zitten, om een meer Engels tintje aan zijn Japanner te geven.
Ook de Norton van John had er nog wat moeite mee, want die knalde en knetterde er flink op los die eerste meters. John kent alle mooie weggetjes en bochtjes van West-Friesland en ( hopelijk ) ook waar er allemaal geen camera's hangen, want in alle keren dat ik achter hem aanreed in die contreien, ben ik nog nooit geflitst en dat is niet omdat hij zich inhoudt. Het ronkende stampende geluid, de steekvlammen uit de uitlaten en een messcherp sturend frame. Ik vind het altijd weer een feest om John proberen bij te houden. Ik vergeet ook helemaal dat het best wel koud is en wat mij betreft is het seizoen begonnen.
Hopelijk tot ziens!
Linda
Warm aangekleed met helm en tas onder de arm, stap ik in de bus richting garage om mijn motor op te halen bij haar logeeradres. Altijd weer een bijzonder moment van het jaar. Dat blijkt niet ongemerkt, want de 2 oudere dames waarmee ik in de bus zit, zijn het er beiden over eens dat ik er zo vrolijk en enthousiast uitzie. Vervolgens kom ik wandelend naar de garage nog een man tegen, die mij aanspreekt. "Hé 1 maart, jij gaat je motor ophalen!" "Ik ga zo ook" Na deze gezelligheid volgt er wel weer dat ongemakkelijke rijden van die eerste 5 minuten in het jaar. Gelukkig is er dan altijd wel weer die sukkel in een dikke BMW die denkt dat hij sneller kan optrekken dan ik, om me weer helemaal in het motorgevoel te dompelen. Dat is maar goed ook, want wat maak ik nu eenmaal mee in de maanden dat mijn motor in winterslaap is? Qua motorrijden dan. Het is toch een beetje of er een essentieel lichaamsdeel weg is. Een lichaamsdeel waarvan je pas merkt dat je het mist op het moment dat het weer terug is.
Op zondag heb ik overleg in Amsterdam met de Roadrockcaferacerclub. Mijn TomTom bewijst weer eens dat het toch maar een stom stuk techniek is waar ik te vaak niets aan heb. Het kloteding wil niet ophouden met updaten. Vast heel logisch, maar dit soort apparaten matchen niet met hoe mijn hersenen werken, dus rij ik, zoals ik meestal doe, op het gevoel grotendeels goed en kom ik altijd waar ik wezen moet. Dit jaar organiseren wij het treffen van de Triumph club. Er zijn nog een aantal zaken met betrekking tot de locatie waar we naar moeten kijken en ik bied meteen aan om mee te gaan, want meer kilometers, meer vreugd.
De zondag erop ga ik met 2 anderen poolshoogte te nemen bij het camping-en feestterrein. We rijden met zijn tweeën richting West-Friesland, toen ik spetters op mijn vizier zag verschijnen. Gelukkig, merkte ik dat het niet doorzette. Toch weer een gelukje! Eenmaal bij John aangekomen, zag ik tot mijn schrik oliespetters op mijn blok. Nee! Niet weer die ellende!! Ik heb vorig jaar enorme problemen gehad met lekkende stoterstangen dat ik er nog PTSS van heb. Toen mijn maat uit beleefdheid voor Johns interieur zijn laars ging afvegen, landde bij mij pas het kwartje. Niet ik had lekkage, maar de motor waar ik achter reed, was het olie spugende monster. Mijn vizier, laarzen, jas en motor. Alles zat onder de olie spettertjes... Godver de godver! Ben ik net een dag van tevoren druk in de weer geweest om haar een beetje toonbaar te maken, kan ik weer opnieuw beginnen. Nou ja, ik kan in ieder geval zeggen dat ik mijn seizoen doop heb gehad. Ik ga niet meer achteraan rijden. Laat hij maar lekker allerlei koekblikken onder sproeien met zijn incontinente Yamaha. Ik verdenk hem ervan dat hij stiekem expres die lekke voetpakking laat zitten, om een meer Engels tintje aan zijn Japanner te geven.
Ook de Norton van John had er nog wat moeite mee, want die knalde en knetterde er flink op los die eerste meters. John kent alle mooie weggetjes en bochtjes van West-Friesland en ( hopelijk ) ook waar er allemaal geen camera's hangen, want in alle keren dat ik achter hem aanreed in die contreien, ben ik nog nooit geflitst en dat is niet omdat hij zich inhoudt. Het ronkende stampende geluid, de steekvlammen uit de uitlaten en een messcherp sturend frame. Ik vind het altijd weer een feest om John proberen bij te houden. Ik vergeet ook helemaal dat het best wel koud is en wat mij betreft is het seizoen begonnen.
Hopelijk tot ziens!
Linda
